Daar fietsen we dan op onze elektrische duofiets met een sliert rammelende lege blikjes. Vrijwel iedereen die ons tegemoet komt, kijkt op en glimlacht. “Gefeliciteerd met jullie huwelijk!” roept een paartje.
Wij zachtjes afremmen. Terug glimlachen. Meteen ons verkooppraatje: “We zoeken vrijwilligers voor het opzetten van Fietsmaatjes Westerpark.”
“Fietsmaatjes?”
“Vrijwilligers die willen fietsen met mensen die dat zelf niet meer kunnen.”
Duim omhoog. Een compliment. Een vermoeid ogende mevrouw krijgt meteen kleur: “Wat goed! Ik heb vorig jaar nog zo’n fiets gezocht. Voor mijn moeder. Maar ze is overleden.” Even zijn we samen stil. Dan zegt ze: “Geef mij maar een flyer. Misschien kom ik helpen.”
Een man met hoedje op vraagt door. Enthousiast draai ik ons verhaal af. Landelijk concept. Lokaal onafhankelijke stichtingen met louter vrijwilligers. Onbewogen hoort hij mij aan. “Hoe komen jullie aan geld?” Ik leg uit dat Nederland rijk is aan fondsen. Hij lijkt niet overtuigd. “Wat verdien jij hieraan?”
Ik slik. Beelden van jonge mensen met vlotte babbel op straat of aan huis flitsen voorbij. Van het geld dat ze ophalen, krijgen ze een percentage. Goede doelen anno 2023!
“Niets meneer. Wij zijn zelf ook vrijwilliger.”
“Waarom doe je het dan?”
Iets in mij wil schelden op zijn cynisme, maar ik geef al antwoord: “Omdat ik verlang naar samenleving. Naar iets dat ècht goed is.”
De man kijkt naar me op. Zijn blik ontspant. Voor het eerst zie ik iets van sympathie in zijn gezicht. Hij legt uit hoe hoe we van de samenleving weer een samenleving kunnen maken. Door niet alleen te sturen op geld, maar ook op de publieke waardering die mensen krijgen voor wat ze doen voor anderen of hun omgeving. “Staat er een email op die flyer? Geef maar op. Zodra ik tijd heb, neem ik contact op.”
Eenmaal thuis steek ik een kaarsje aan. Ik herkauw mijn eigen woorden. Verlangen naar samenleving. Iets dat ècht goed is. Ik kijk in het vlammetje. Als ik dit stukje verkoop aan de krant. Was zijn cynisme dan toch terecht…?
Het vlammetje schijnt op de foto van een 77-jarige vrouw die ik tot haar dood begeleidde als metgezel. Ze kijkt me liefdevol aan. Ik vouw mijn handen. Niet om tot een God of bovennatuurlijke macht te bidden, maar om mijn intenties te zuiveren. Door hier, zo, met dit gebaar van overgave en ontvankelijkheid te voelen wat er in mij leeft. Te zoeken waar ik ten diepste naar verlang. Om daar vervolgens naar te handelen.
Ik sluit mijn ogen. Als ik het licht weer inkijk, weet ik het: ik verlang naar samenleving. Iets dat ècht goed is.