Een grasje dat groeit op een gevel
en mijn oog dat daarop valt
in het voorbijgaan.

Met grote stappen been ik voort
door een stad die volop in beweging is
met een veelvoud aan schijnbaar
nutteloze details:
dieren, kleuren, groen.
Nergens naar op weg
en toch aanwezig
zich hooguit voedend
met wat wij aan ruimte
en voedsel overlaten.

Het zijn voor mij
herinneringen aan het wonder
boven, rondom en binnen ons
dat ik met mijn
dagelijks oog niet zie
tot er plotseling
weer licht op valt.

Het wonder dat wij bestaan
in miljoenvoud door de dagen gaan
schijnbaar zonder groter doel of plan
niets meer – of minder
dan dat grasje op die gevel
waar een kort moment
de zon op schijnt,
wuivend in een zachte bries,
het licht spiegelend van
God, die voor mij mysterie en liefde is.

Het wonder te blijven zien:
dat is mijn dagelijkse oefening.