Zo sta ik op: bokkend, niet-de-wereld-in-willend, om dan toch, uiteindelijk, de benen uit het behaaglijke bed te gooien. Het is bijna 06.30u, buiten is het nog donker. Omdat ik op 14 hoog woon, heb ik geen gordijnen: niemand die me ziet. Ik leef mee met de dag – de opkomst van de zon, haar baan, ondergang.
Dankzij de grote ramen van mijn studio is de dag een lichtbad, waarvoor ik dankbaar zou moeten zijn (wat ik meestal vergeet). Ik dwing mijzelf om naar buiten te kijken om te zien hoe mooi het uitzicht is, schoonheid waarvoor ik bijna blind geworden ben, omdat ik haar zo vaak heb gezien. Kijk dan! zeg ik tegen mijn binnenste: half Amsterdam ligt aan je voeten, Zuid en Oost en West en overal branden lantaarns als kandelaars in een wijds decor.
Ik steek de kaarsjes aan op mijn altaar. In de schemering van de ochtend kijk ik naar de foto’s en beeldjes. Ze raken me telkens opnieuw en herinneren aan wat en wie me dierbaar is. Ik trek op blote voeten een langzame cirkel over de twee tapijten in mijn studio. Af en toe op kijk ik op van mijn gedachten. Dan zie ik de wereld weer als nieuw: de ruimte buiten mijn ik, mijn situaties, toekomst en verleden. En ik voel waarom ik religieus ben: iemand die elke dag contact zoekt met waar het leven ten diepste om gaat.
Wakker worden uit de egotrip van mijn kleine leventje om ná het bidden dienstbaar te zijn aan het totaal – althans het stukje dat ik daarvan aanraken kan. Het grote totaal dat voor een sterveling als ik zo ontzaglijk onbereikbaar is.Het grote totaal is voor een sterveling als ik voor altijd onbereikbaar. Zoals die God waarover andere religieuze mensen spreken: ongrijpbaar, ondenkbaar, een groots mysterie, liefde ook en waarheid – voor zover we die begrijpen kunnen.
Ik leg mijn hand op de plekken waar ik pijn voel. Ik voel angst voor mensen, voor geweld, voor rotheid. Maar je bent hier, borrelt er in mij op. Je bent veilig. Je bent rijk in rust en behaaglijkheid. Buiten schittert een grootse stad in verregaande staat van ordelijkheid en harmonie – als je ze afmeet aan waar oorlog is en mensen elkaar afslachten, kapot bombarderen. Niet hier. Niet bij jou.
Laat ik het wonder blijven zien dat het leven is. Laat ik verbonden blijven met mensen die het minder hebben. En vandaag iets doen om in mijn rijkdom te delen.